Category Archives: podcast

Θάλασσα, πυρ και γυνή, καλά τρία

Η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη είναι η πρώτη φεμινιστική κωμωδία, για πολλούς. Είναι όμως;
Τα Αρχαία Σχόλια λένε “θάλασσα καὶ πῦρ καὶ γυνή, κακὰ τρία” !
Είναι τόσο μεγάλα αυτά τα κακά στην Ελλάδα σήμερα; Ποιος ξέρει;
Αλλά σήμερα θα μιλήσουμε για ένα από αυτά, για τη θάλασσα.

Ο συγγραφέας Ανδρέας Καρκαβίτσας στα Λόγια της πλώρης (1893) λέει τα ίδια με τον αρχαίο σχολιαστή:

“Ο πατέρας μου – μύρο το κύμα που τον τύλιξε – δεν είχε σκοπό να με κάμει ναυτικό.
– Μακριά, έλεγε, μακριά, παιδί μου, απ’ τ’ άτιμο στοιχειό!
Δεν έχει πίστη, δεν έχει έλεος. Λάτρεψέ την όσο θες, δόξασέ την· εκείνη το σκοπό της. Μην κοιτάς που χαμογελά, που σου τάζει θησαυρούς. Αργά γρήγορα, θα σου σκάψει το λάκκο ή θα σε ρίξει πετσί και κόκαλο, άχρηστο στον κόσμο. Είπες θάλασσα, είπες γυναίκα, το ίδιο κάνει.
Και τα έλεγε αυτά άνθρωπος που έφαγε τη ζωή του στο καράβι, που ο πατέρας, ο πάππος, ο προπάππος, όλοι, ως τη ρίζα της γενιάς ξεψύχησαν στο παλαμάρι. Μα δεν τα έλεγε μόνον αυτός, αλλά κι οι άλλοι γέροντες του νησιού, οι απόμαχοι των άρμενων τώρα, και οι νιότεροι, που είχαν ακόμη τους κάλλους στα χέρια, όταν κάθιζαν στον καφενέ να ρουφήξουν τον ναργιλέ, κουνούσαν το κεφάλι και στενάζοντας έλεγαν:
– Η θάλασσα δεν έχει πια ψωμί. Ας είχα ένα κλήμα στη στεριά και μαύρη πέτρα να ρίξω πίσω μου.”

Στην πραγματικότητα η θάλασσα στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου κακή. Δεν είναι επικίνδυνη.
Είναι η Μεσόγειος θάλασσα, μία θάλασσα κλειστή, με μεγάλη ποικιλία ψαριών. Η θάλασσα στην Ελλάδα δεν είναι ωκεανός !

Δηλαδή, δεν έχει καρχαρίες. Έχει όμως δελφίνια! Τα δελφίνια είναι φιλικά, δεν είναι επικίνδυνα.
Συνήθως τα δελφίνια ακολουθούνε τα μεγάλα καράβια και προσπαθούν να βρουν τροφή από τα σκουπίδια των καραβιών.
Αυτό είναι επικίνδυνο. Επικίνδυνο για τα δελφίνια όμως, όχι για τους ανθρώπους!

Επίσης, στη θάλασσα της Ελλάδας υπάρχουν οι σπάνιες χελώνες Καρέττα Καρέττα και οι φώκιες Μονάχους Μονάχους.
Τις περισσότερες χελώνες Καρέττα Καρέττα τις βλέπουμε στα νησιά του Ιονίου Πελάγους.

Το Ιόνιο πέλαγος πήρε το όνομά του από την Ιώ. Χμ ! Άλλη μία ερωτοδουλειά του Δία. Φυσικά ! Μία καλή, παρθένος ιέρεια της Ήρας ήταν η Ιώ. Αλλά, επειδή ήταν παρθένος, την ερωτεύτηκε ο Δίας. Η Ήρα ζήλεψε πολύ, οργίστηκε. Ο Δίας, για να τη σώσει, μεταμόρφωσε την Ιώ σε αγελάδα. Αλλά η Ήρα ζήτησε την αγελάδα για δώρο. Φυλάκισε την Ιώ και ο Δίας την απελευθέρωσε. Τότε η Ήρα έστειλε τον Οίστρο, μία πολύ κακή αλογόμυγα (ζζζζζζζζ). Η μύγα τσίμπησε την Ιώ και η Ιώ τρελάθηκε. Πήρε τους δρόμους και έτρεχε οιστρόπληκτη. Έφτασε στο Ιόνιο πέλαγος πρώτα, και του έδωσε το όνομα. Αυτά λέει ο Οβίδιος.

Στην Ιθάκη, την Κεφαλλονιά και την Ζάκυνθο υπάρχουν πάρκα προστασίας των άγριων αυτών ζώων και μπορεί κανείς να τα επισκεφτεί, να δει πώς μεγαλώνουν και να μάθει. Στην Κέρκυρα υπάρχει έντονος ιταλικός χαρακτήρας, αφού είναι πολύ κοντά στην Αδριατική θάλασσα. Τέλος, στο Ιόνιο πέλαγος ανήκουν και τα Κύθηρα, πατρίδα της Ακαταμάχητης Αφροδίτης. Το Ιόνιο πέλαγος είναι λιγότερο τουριστικό από το Αιγαίο πέλαγος. Στα επτά νησιά των Επτανήσων μπορεί κανείς να δει τα σκούρα μπλε νερά, τις πράσινες παραλίες και τα ψηλά ορεινά εδάφη. Στο Ιόνιο πέλαγος βρίσκεται και το βαθύτερο σημείο της Μεσογείου, το Φρέαρ των Οινουσσών.

Το Αιγαίο πέλαγος έχει πολύ περισσότερα νησιά. Περίπου 5.000 ! Το όνομα του Αιγαίου πελάγους προέρχεται από μία παρεξήγηση. Καθώς γύριζε ο Θησέας από την Κρήτη, έχοντας σκοτώσει το τέρας, τον Μινώταυρο, ξέχασε να βάλει λευκά πανιά στο καράβι. Γύρισε με τα μαύρα. Τα είδε ο Αιγέας “Πάει το παιδί μου” σκέφτηκε, και έπεσε στη θάλασσα από το Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και πνίγηκε. Πλαφ ! Μέγα λάθος.

Μέγα λάθος όμως είναι και ο φόβος απέναντι στη θάλασσα της Ελλάδας. Η θάλασσα, όπως και η γυναίκα, αλλά και η φωτιά, έχει τους νόμους της. Τα θαλάσσια σπορ είναι ωραίο χόμπυ, αλλά θέλουν προσοχή. Επίσης, θάλασσα και αλκοόλ δεν πάνε παρέα. Όταν έχει μελτέμι (φσσσσσ) στο Αιγαίο πέλαγο, φυσάει πολύ. Τότε προσέχεις, για να έχεις. Η θάλασσα είναι δίκαιη. Όταν την ξέρεις, σε ξέρει και εκείνη. Κολυμπάς με προσοχή, όταν δεν ξέρεις και με πίστη, όταν ξέρεις. Απερίσκεπτα πράγματα δεν κάνουν οι σωστοί κολυμβητές. Ο καλός θαλασσινός σέβεται τη θάλασσα, όπως ο καλός εραστής σέβεται τη γυναίκα. Τα ρεύματα δεν είναι πολύ δυνατά, αλλά όταν είναι δυνατά, θέλουνε μυαλό.

Περισσότερα πράγματα για το Ιόνιο και το Αιγαίο Πέλαγος θα πούμε σε επόμενο επεισόδιο.
Είπαμε. Η θάλασσα στην Ελλάδα δεν είναι ωκεανός. Αλλά δεν είναι και λίμνη !

Ένα τραγούδι για τη Δύση (Το Γουέστ)

ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ! Από τα πρώτα ρεμπέτικα της Αμερικής. Ζεϊμπέκικο. Ηχογραφήθηκε το 1935 στο Σικάγο. Ο τίτλος, ΤΟ ΤΟΥΣΤ, προήλθε από τυπογραφικό λάθος. Ο ορθός τίτλος είναι ΤΟ ΟΥΕΣΤ. Έτσι πρωτοκυκλοφόρησε το 1920, στο Σικάγο, με ερμηνευτή τον Επαμεινώνδα Ασημακόπουλο. Εδώ ερμηνεύει ο Επαμεινώνδας Ασημακόπουλος και ο Χαρίλαος Πιπεράκης. Ορχήστρα με κρητική λύρα (Χαρίλαος Πιπεράκης) και λαούτο (Επαμεινώνδας Ασημακόπουλος).
Πάνος Κωνσταντόπουλος

ΤΟ ΓΟΥΕΣΤ

Πήγα και στο Σαν Φραντσίσκο,
όλο μερακλήδες βρίσκω
Σακραμέντο και Βαλέο,
τι έχω πάθει δε στο λέω

Σακραμέντο και Λοντάι,
ο Θεός να σας φυλάει
Στο Σολέκι και στο Μπιούτι,
μου τη σκάσαν στο μπαρμπούτι

Πήγα για να πάρω τσέντζι,
δεν μ’ αφήκαν ούτε σέντζι
Και στο Σάουθ οι σφουγγαράδες,
χάσανε πολλούς παράδες

Χάσανε πολλούς παράδες
και στο Σάουθ οι σφουγγαράδες
Βρε τους τυλίξανε στα ζάρια
και τους φάγαν τα σφουγγάρια

Και τους φάγαν τα σφουγγάρια,
τους τυλίξανε στα ζάρια
Βρε παίζαν με γιομάτο ζάρι
και δεν παίρνανε χαμπάρι

Λεξιλόγιο :

Λοντάι = Long Island
Σολέκι = Salt Lake City
τσέντζι = change
σέντζι = cent
σφουγγαράδες = αυτοί που ψαρεύουν σφουγγάρια, σπόγγους
παράδες = ο παράς= τα λεφτά (τούρκικο)
ζάρια, το ζάρι = τυχερό παιχνίδι (dice)
παίρνω χαμπάρι = αντιλαμβάνομαι, καταλαβαίνω

Ένας θησαυρός για το Καλλιμάρμαρο (131 μ. Χ)

Δημήτρης Καμπουράκης “Μια σταγόνα ιστορία – μέρος τρίτο”

Ένας θησαυρός για το Καλλιμάρμαρο (131 μ. Χ)

Το Παναθηναϊκό Στάδιο ή Καλλιμάρμαρο, είναι ένα από τα παλιότερα στάδια στον πλανήτη, καθώς στέκει στην ίδια ακριβώς θέση εδώ και 2.340 χρόνια. Πήρε το όνομά του από τον Λυκούργο, ο οποίος το 330 π.Χ. αποφάσισε την κατασκευή του. Αυτό που βλέπουμε σήμερα διασχίζοντας τη λεωφόρο Βασιλέως Κωνσταντίνου (δηλαδή πάνω από εκεί που κυλούσε παλιά ο περίφημος ποταμός Ιλισός) είναι το στάδιο όπως ανακατασκευάστηκε για τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες και εγκαινιάστηκε στις 25 Μαρτίου 1896 από τον βασιλιά Γεώργιο. Η ανακαίνιση πραγματοποιήθηκε με έξοδα του εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ, του οποίου ο ανδριάντας κοσμεί σήμερα τη δεξιά είσοδο του σταδίου.

Όμως το στάδιο λειτουργούσε ήδη από το 330 π.Χ. Στην πρώτη του εκδοχή, ένα λίθινο τείχος υψωνόταν περιμετρικά του στίβου, ενώ οι θεατές κάθονταν κατάχαμα στις αμφιθεατρικές πλευρές του λοφίσκου. Υπήρχαν μόνο λίγες ξύλινες εξέδρες, για τους άρχοντες της πόλης, τους ιερείς, τους ξένους πρέσβεις και τα παιδιά των πεσόντων σε πόλεμο.

Τη ρωμαϊκή εποχή, τοποθετήθηκε για πρώτη φορά πεντελικό μάρμαρο γύρω από τον στίβο, αλλά όχι στο ύψος του σημερινού. Η ιστορία αυτής της επιμαρμάρωσης είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Πραγματοποιήθηκε το 131 μ.Χ. από τον περίφημο Ηρώδη τον Αττικό, μαζί με δεκάδες ακόμα υπέροχα κοινωφελή έργα, όπως το γνωστό θέατρο κάτω απ’ την Ακρόπολη.

Ο Ηρώδης ο Αττικός ήταν κάτοχος μιας μυθικής περιουσίας, την οποία κληρονόμησε από τον πατέρα του, Αττικό. Σκάβοντας σε ένα κτήμα που διέθετε στον Μαραθώνα, ο Αττικός είχε βρει κάποτε θαμμένο έναν τεράστιο θησαυρό σε χρυσάφι, πιθανότατα από τον καιρό των Περσικών Πολέμων. Επειδή τρόμαξε από την αξία των ευρημάτων, έγραψε στον Ρωμαίο αυτοκράτορα Λεύκιο Βέρο, ρωτώντας τον τι να κάνει με τον θησαυρό, καθώς, σύμφωνα με το ρωμαϊκό δίκαιο, αυτός ανήκε στο δημόσιο.

Η αυτοκρατορική απάντηση ήταν η εξής “Χρω οις εύρες” – “Χρησιμοποίησε ό,τι βρήκες”.

Ο Αττικός, για να έχει ήσυχο το κεφάλι του, επανήλθε με νέα επιστολή προς τον Λεύκιο Βέρο, στην οποία εξηγούσε ότι το ποσό ήταν τερατώδες – η δεύτερη απάντηση ήταν “παραχρώ τω ερμαίω” – “Χρησιμοποίησε πλήρως το εύρημά σου”, δηλαδή.

Από εκείνη τη στιγμή, ο Αττικός άρχισε να ξοδεύει τα λεφτά σε κοινωφελή έργα, δουλειά που συνέχισε και ο γιος του, Ηρώδης ο Αττικός. Όταν το 127 μ. Χ. ο Ηρώδης ορίστηκε επιμελητής των Παναθηναίων, τα οποία διοργανώνονταν αδιαλείπτως από την αρχαιότητα, υποσχέθηκε στην πόλη ότι η επόμενη γιορτή θα γινόταν σε μαρμάρινο στάδιο. Τότε ήταν που κατέβαλε τα χρήματα για την επιμαρμάρωση, που έγινε με μάρμαρο απ’ τα λατομεία της Πεντέλης.

Επειδή όμως ο Ηρώδης κατάργησε ένα επίδομα που είχε θεσπίσει ο πατέρας του υπέρ όλων των Αθηναίων πολιτών και πληρωνόταν από τον θησαυρό, ο απλός κόσμος τα έβαλε μαζί του – κάποιοι προτιμούν τα επιδόματα σε χρήμα από τα μεγάλα έργα.

Έλεγαν οι σύγχρονοί του “ευ επωνομάσθαι Παναθηναϊκόν, κατεσκευάσθαι γαρ αυτό εξ ων αποστερούνται πάντες Αθηναίοι” δηλαδή “σωστά ονομάστηκε Παναθηναϊκό, αφού κατασκευάσθηκε με όσα στερήθηκαν όλοι οι Αθηναίοι”.

Σήμερα το Καλλιμάρμαρο αποτελεί ένα στολίδι της Αθήνας, το οποίο μπορεί βέβαια να χρησιμοποιηθεί μόνο για εκδηλώσεις και όχι για επίσημους αγώνες. Ο λόγος δεν είναι μόνο η έλλειψη υποδομών για σύγχρονους αγώνες, κάτι που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με προσεκτικές παρεμβάσεις, αλλά το γεγονός ότι οι στροφές του στίβου είναι πολύ κλειστές, εντελώς έξω από τους σημερινούς αθλητικούς κανονισμούς. Παραμένει όμως το κομψότερο στάδιο στον κόσμο.

Από το βιβλίο του Δημήτρη Καμπουράκη Μια σταγόνα ιστορία – μέρος τρίτο

Ένα τραγούδι για τη Νέα Υόρκη

Πολύ ωραίο ζεϊμπέκικο, ρεμπέτικο τραγούδι των Ελλήνων της Αμερικής.
Τα ρεμπέτικα τραγούδια είναι λαϊκά τραγούδια του απλού κόσμου. Έχουν ως θέμα τον υπόκοσμο, τις παράνομες ουσίες και τον έρωτα. Μοιάζουνε αρκετά με τα αμερικάνικα μπλουζ.

Ο “Πινόκλης” Προέρχεται από επιθεώρηση, δηλαδή κωμικό θέατρο εποχής. Με χιούμορ και πίκρα, το τραγούδι λέει την ιστορία ενός Έλληνα που έζησε στην Νέα Υόρκη. Στην Αμερική, ο ήρωας του τραγουδιού δεν δούλεψε, αλλά ασχολήθηκε με τα τυχερά παιχνίδια. Το όνομα που πήρε, “Πινόκλης” είναι από το τυχερό παιχνίδι “pinochle.”

Η σύνθεση του τραγουδιού έγινε από το Δημοσθένη Ζάττα και η  ερμηνεία του από το γνωστό ρεμπέτη της Αμερικής Γιαννάκη Ιωαννίδη. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε στη Ν. Υόρκη, το 1928. Ορχήστρα με βιολί και πιάνο.
Ε, ρε μεγαλεία !
Εις τον Πειραιά γεννήθηκα και τ’ όνομά μου είναι Τσόκλης
Εις τον Πειραιά γεννήθηκα και τ’ όνομά μου είναι Τσόκλης
μα εδώ ξαναβαφτίστηκα και γίνηκα Πινόκλης
μα εδώ ξαναβαφτίστηκα και γίνηκα Πινόκλης

Κακούργα ύπαρξις !

Εις τον Πειραιά καθόμουνα κει μες στο Πασαλιμάνι
Εις τον Πειραιά καθόμουνα κει μες στο Πασαλιμάνι
μα στο Νιού Γιόρκι κάθομαι στο Μάντισον σε χάνι
μα στο Νιού Γιόρκι κάθομαι στο Μάντισον σε χάνι

Ε, ρε Χριστούλη μου!

Και ξέρ(ε)τε ρε αρκαντάσηδες πώς μπερδεύτηκεν ο κόμπος
Και ξέρ(ε)τε ρε αρκαντάσηδες πώς μπερδεύτηκεν ο κόμπος
γιατί την ανακάλυψε αυτή τη γη ο Κολόμπος
γιατί την ανακάλυψε αυτή τη γη ο Κολόμπος

Κατέβα να σε κεράσω Χριστούλη μου!
Ωχ μάνα μάνα!

Όιντα!

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

Τσόκλης : χαϊδευτικό του ονόματος “Θεμιστοκλής”

Ο Πινόκλης: ελληνοαμερικάνικη λέξη, αυτός που παίζει πολύ χαρτιά και τυχερά παιχνίδια

Το Νιου Γιόρκι: η Νέα Υόρκη

κει: εκεί

το χάνι: ξενοδοχείο βρώμικο, χωρίς στοιχειώδη καθαριότητα και ανέσεις

ο αρκαντάσης, οι αρκαντάσηδες: ο αδερφός

μπερδεύομαι: περιπλέκομαι

ο κόμπος: το δέσιμο, το πεπλεγμένο σκοινί

Εδώ, μεταφορικά: η κατάσταση περιπλέχθηκε.

Ο Κολόμπος: Ο Χριστόφορος Κολόμβος, ο Ιταλός θαλασσοπόρος που ανακάλυψε την Αμερική το 1492.

Και μία νέα εκτέλεση του τραγουδιού:

Τα Θεοφάνεια της Μανταλένας

Τα Θεοφάνεια ή Φώτα γιορτάζουμε την βάπτιση του Ιησού Χριστού από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο ή Βαπτιστή. Ο μεγάλος αγιασμός γίνεται ανήμερα τα Θεοφάνεια στις 6 Ιανουαρίου. Μια μεγάλη πομπή σχηματίζεται και παίρνει το δρόμο που οδηγεί στη θάλασσα ή σε κάποιο ποτάμι, μπορεί και σε μια δεξαμενή. Μπροστά τα εξαπτέρυγα, πίσω οι παπάδες με τα καλά τους άμφια, ύστερα οι αρχές του τόπου και παραπίσω το πλήθος. Στις πόλεις η πομπή γίνεται πιο πλούσια με τη μουσική και τη στρατιωτική παράταξη.

Όταν γίνει ο αγιασμός, ρίχνει ο παπάς το Σταυρό στο νερό, πραγματοποιώντας έτσι τον Αγιασμό των Υδάτων. Το πιάσιμο του Σταυρού γίνεται από κολυμβητές, τους λεγόμενους Βουτηχτάδες, κατά την τελετή της Κατάδυσης του Τιμίου Σταυρού. Νεαρά κυρίως άτομα βουτούν στα παγωμένα νερά για να πιάσουν τον Σταυρό και να λάβουν την ευλογία του ιερωμένου, αλλά και να δεχθούν τις τιμές και τις ευχές των συντοπιτών τους. Οι καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα, το ίδιο και οι σειρήνες των πλοίων.

Οι Βουτηχτάδες είναι άνδρες πάντα. Καμιά φορά όμως…

Το νου σου βρε, θέλω να τον πιάσεις και φέτος τον σταυρό!

Τα κτήρια και τα χτίρια

Λέγε.

Όταν ήμουνα σε ηλικία δέκα ετών το έτος περίπου 1960 στην παραλία του Προαστείου υπήρχανε δύο τρεις τράτες δηλαδή ψάρεμα με δίχτυα τα οποία ερίχνοντο στη θάλασσα και τραβιόσαντε από δύο άκρες προς τα έξω. Υπήρχε ο, μεταξύ των ψαράδων υπήρχε και ο Τέλης ο ψαράς, ο οποίος πάντα απέφευγε, λέγοντας στους άλλους τους ψαράδες να τραβήξουνε και τις δύο άκρες των διχτύων που τραβάγανε προς τα έξω, το σάκο με τα ψάρια, αριστερά ή δεξιά, στο δρόμο ευθεία στη Διγενή Ακρίτα για να μην τους τα σκίσουν τα δίχτυα τα χτίρια, τα “χτίρια”.

Βέβαια, σαν παιδιά, δεν είχαμε τη δυνατότητα, γιατί τότε δεν υπήρχαν και τα τεχνικά μέσα, μάσκες, γιατί η χώρα ήτανε φτωχή και δεν είχανε τη δυνατότητα να αγοράσουν μάσκες θαλάσσης για να δουν τα “χτίρια” που λέγανε οι ψαράδες.

Αλλά φτάνανε εκεί πέρα και κολυμπάγανε.

Αλλά πηγαίναμε και κολυμπούσαμε και κάναμε βουτιές και βλέπαμε διάφορα πράγματα, μεταξύ αυτών και μία κολώνα και πολλές φορές πατάγαμε πάνω στην κολώνα για να κάνουμε ότι είναι αβαθή τα νερά και πατάμε. Ενώ στην πραγματικότητα πατάγαμε, να δείξουμε ότι πατάμε ενώ το βάθος του νερού ήταν τουλάχιστον τρία μέτρα με τέσσερα.

Τα επόμενα χρόνια, με μάσκες, που μπορέσαμε και αγοράσαμε, σε μεγαλύτερη ηλικία, πράγματι παρατηρήσαμε να υπάρχει ένα σχέδιο κτηρίου, σπιτιού, κτηρίου, το οποίο σε ένα σημείο είχε και μία κολώνα. Στην οποία εμείς βρίσκαμε παλιότερα και πατάγαμε. Η κολώνα όμως είχε ήδη πέσει.

Φαινότανε πεσμένη;

Ναι. Είχε γύρει. Προφανώς κάποιο, κάποια τράτα, κάποια μηχανότρατα, η οποία βγήκε πολύ παραλιακά για να ψαρέψει ψάρια

Την πήρε κι έπεσε

Την τράβηξε με τη δύναμη της μηχανής και την έριξε. Και προφανώς έχει καλυφτεί απ’ την άμμο. Ουδέποτε όμως δε διαβάσαμε στην ιστορία γι’ αυτό το θέμα. Ακριβώς απέναντι, δεξιά και διαγωνίως βρίσκεται η Αρχαία Μακύνεια, η οποία είναι μία, μία πόλη αρχαία, μπορείς να βρεις η Μακύνεια τι είναι και να το περιγράψεις, η οποία ένα μεγάλο μέρος της, στους πρόποδες της Παλιοβούνας, το οποίο ένα πολύ μεγάλο μέρος της βρίσκεται εντός της θαλάσσης.

Ο Σπυρόπουλος που λέει ότι ξέβραζε τούβλα;

Ένα λεπτό. Επίσης είναι αλήθεια ότι και ακόμα και τώρα ακόμα πολλές ξεβράζονται διάφορα τούβλα στην ακτή ακριβώς απέναντι, μπροστά στο “Τζάκι”. Παλιότερα ήσαντε πολύ περισσότερα, τώρα είναι πολύ λιγότερα. Γιατί και τώρα βγάζει τούβλα. Εκείνα τα μικρά.

Ενώ παραδίπλα δε βγάζει.

Ε ναι!

Στις Δάφνες δε βγάζει.

Ναι. Σε απόσταση διακοσίων τριακοσίων μέτρων δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Αριστερά και δεξιά. Μόνο σε αυτό το μέρος ακριβώς. Βγάζει. Κι όπως αυτό το βεβαιώνει και ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου “Τζάκι”.

Ε, τι άλλο μπορούσαμε να πούμε;

Εκείνος ο ξάδερφός σου είχε βουτήξει να δει τι είναι;

Ποιος; Επίσης εκεί, όταν εγώ ζούσα στην Αθήνα πνίγηκε ένα παιδί, ο οποίος ήταν γιος δεύτερου ξαδέρφου μου.

Πώς τον λέγανε;

Τσιμπούκης! Δεν ξέρω αν πρέπει να το γράψεις. Το οποίο, από ό,τι ακούστηκε, έκανε βουτιές, μάλλον με ψαροντούφεκο, αλλά σε αυτό ακριβώς το σημείο. Ίσως ψάρευε εκεί επειδή μαζευόσαντε ψάρια; Επειδή υπήρχανε ερείπια και μαζευόσαντε ψάρια; Υπήρχανε φωλιές, δηλαδή ήτανε σημείο που επειδή ήτανε ερείπια μαζευόσαντε ψάρια; Δεν ξέρω. Ή είχε δει τα χτίρια κι έψαχνε;

Επίσης, παλιότερα, όταν ερχότανε ένα πλοίο από την Πάτρα, ένα ξύλινο φέρι μποτ, το “Άλεξ” και υπήρχε μια ξύλινη εξέδρα, στο δρόμο μπροστά, ε, η εξέδρα αυτή ήτανε στο αριστερό της θάλασσας, δηλαδή που πάμε όχι προς το “Τζάκι”, που πάμε προς το, προς το, αυτό τώρα είναι, ε, προς την Πάτρα και το φερι μποτ έπιανε στο αριστερό μέρος της ξύλινης, πώς τη λέγανε; εξέδρας.

Χμ. Τι άλλο;

Τώρα δε θυμάμαι άλλα πράγματα.

Ο Τέλης τα κτήρια τα περιέγραφε ή απλά έλεγε ότι πάνε τα παιδιά;

Όχι. Φώναζε “Τα χτίρια! Τα χτίρια! Όχι τα κτήρια, τα “χτίρια”

Μην πάμε στα “χτίρια”

Ναι, “δεξιά! Δεξιά, θα πέσουμε στα χτίρια!” ή “Αριστερά, τελείως!” Πριν φτάσει ο σάκος κοντά, τραβιόσαντε αριστερά δεξιά, να ξεπεράσουνε το, γιατι ο σάκος ξέρεις,  νοίγει, έχει βάρος και ανοίγει έτσι, δεν είναι όπως είναι το δίχτυ. Ξέρεις πώς είναι η τράτα, δίχτυ αριστερά δεξιά έτσι, το οποίο είναι τεντωμένο, βαρίδια κάτω με φελλό επάνω. Έτσι είναι η τράτα, έτσι; Ένα αριστερά, ένα δεξιά, και πίσω ένας σάκος τεράστιος. Ο οποίος το κάτω μέρος έχει μολύβια, για να πατώνει και πάνω έχει φελλό. Κι είναι ανοιχτό, έτσι.

Και καλά. Δεν έχει βουτήξει κανείς επαγγελματίας αρχαιολόγος, να δει τι είναι αυτό;

Όχι. Όχι. Και μάλιστα πήραμε τον Κολώνα, αλλά δεν μπορείς να γράψεις τον Κολώνα, το αναφέραμε σε φίλο μας δημοσιογράφο, ο οποίος ενημέρωσε έναν αρχαιολόγο της περιοχής, ο οποίος δήλωσε άγνοια. Και είπε ότι αυτά δεν είναι των αρχαιολόγων αλλά είναι των… Πώς το είπε;

Των εναλίων.

Των εναλίων αρχαιολόγων. Θα πεις για τη Μακύνεια, ότι ακριβώς απέναντι, σε απόσταση πέντε μιλίων, προς την Παλιοβούνα, προς τα δεξιά της Παλιοβούνας.

Εντάξει, δε θα κάνω τόσο περιγραφή. Εγώ το σκέφτομαι πιο πολύ συναισθηματικό. Ότι πώς νιώθει κάποιος που είναι Έλληνας και είναι και κλασικός φιλόλογος. Και ότι σου φαίνεται κάτι τόσο μακρινό, ότι το αποκλείεις, ότι λες εντάξει, οκέι, υπερβολές, απλά τυχαίνει, είναι μόνο το μέρος

Θα μπορέσουμε να βγάλουμε καλύτερες φωτογραφίες.

Ναι… και τέτοια, αλλά ότι στην πραγματικότητα δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό. Διότι θα ρίξεις μία βουτιά κάτω απ’ το σπίτι σου και θα δεις αυτό. Και ότι με την κρίση όλοι κληθήκαμε λίγο να απολογηθούμε γι’ αυτό. Ότι όλοι έπρεπε να πούμε, χμ, συγγνώμη, και είμαστε η παρωδία αυτών και τα λοιπά και τα λοιπά.

Δεν το ξέρω αυτό, θα το συντάξεις εσύ, όπως νομίζεις. Εντάξει; Αυτά είναι. Και τα λέμε.

Πρέπει να βγάλουμε κι άλλες, ε;

Ε μπορούμε να βγάλουμε κι άλλες. Νομίζω θα βγουν και καλύτερες.

Ναι.