For the full book, please follow the link at the bottom of this post
“Modern Greek and ancient Greek,” told me a very much established linguist back in 2011, “are two separate systems. They cannot be described at the same time. That is impossible!” Therefore, this book aims at the impossible. Indeed, they are separate, but the back-and-forth of language switching within the centuries has made the two separate systems less distanced from each other.
It is essential to make clear from page one that we do not aim to answer identity questions such as whether the modern Greeks are descendants of the ancients, whether the language is one and continuous, or whether it is the only language continuously spoken for thousands of years. There are indeed two systems, one, the present one, deriving from the other, the ancient one, with all its ups and downs, changes, conversions, advances and preservations. Movements such as Atticism and Catharism have brought ancient forms back into newer uses, sometimes with a political aim or otherwise. This does not imply, however, that anyone who knows modern Greek has complete access to or even use of the ancient ones. This book does not aspire to cure or correct modern Greek.
In particular, we believe it is vital for our fellow classicists to recognize the implications of studying antiquity in the modern world. As Johanna Hanink put it:
So why is it that Modern Greek still has no place at the classicists’ table? This is, bluntly put, largely because our discipline continues to take a colonialist view of, among other things, Greece, Greeks, and (Modern) Greek. Historians and anthropologists who work on Greece have been much more willing than classicists to acknowledge the country’s legacy of metaphorical colonization: not by the Ottomans, but by the early European antiquaries and travelers who planted their flags in the ruins of Greek antiquity.1
In an attempt to give Modern Greek a place in the field of classical studies and a voice in the debate, this book is aimed at readers who are familiar with Ancient History, Ancient Greek and Latin, or Archaeology: in other words, classicists who want to refresh their Modern Greek or learn the differences between Ancient and Modern Greek.
This is not an introductory Modern Greek textbook, but rather a reading companion for those who have already had some exposure to the Greek world – be it a solid foundation in Ancient Greek, some knowledge of the Greek alphabet acquired while studying Latin, or even just a few set phrases memorized to communicate with locals during a summer trip to Greece. It works as and is structured as a graded reader and a comparative grammar, with fictional narratives in Modern Greek, followed by comprehension and discussion questions designed to facilitate language learning.
Much is owed to the idea realized by the Jules David in the 19th century, as this has been very deeply described by Lelia Panteloglou2.
2 Panteloglou Lelia (2019) ‘Teaching Modern Greek to Hellenists: Jules David’s Case’
Finally, comparative grammar highlights the two parallel systems.
The story is based on the myth of the ancient Greek hero Hercules, with much room for new interpretations and comparisons with the reality of modern Greece. In the last decade, Greece has gone through a period of rapid change and political circumstances. A huge refugee wave, part of the European migration crisis, started in 2015 (even though it does date back in the war in Afghanistan, in 2002) and continues to have a tangible impact on Greek society.
Although these issues are not directly addressed in this book, they do affect the lens through which we view the past. The main character, Hercules, comes from two different worlds simultaneously: the mortal and the divine. Tortured by Hera, he could be described as a refugee in the land of mortals. Is he welcome or will he be forever considered an outsider? Is he struggling to find a place in society? How can he combine the two cultures that affect his identity?
As Greek society is changing rapidly, its language is also changing rapidly. For example, some scholars have recently proposed the use of new personal pronouns and nouns that contain both masculine and feminine genders, using the grapheme @ therefore writing αυτός – αυτή – αυτό – αυτ@. We find this proposal attractive and look forward to similar developments in the future.
But also, we could suggest a new signification of the Ancient Dual Number, which was not gendered and could be used in Modern Greek as a non-binary signifier.
How does this book teach Modern Greek? Gradual repetition and progressively more complex readings play a key role in our pedagogical approach. Rassias’ method and Stephen Krashen’s Comprehensible Input-Output Theory are underlying the pedagogy of this book.
We believe, along with Rassias and Krashen, that when highly motivated students have confidence in their abilities and an environment with low levels of anxiety, they will be better equipped for success in second language acquisition.
Therefore, we strongly encourage readers and students to take risks and feel free to make mistakes without fear of judgment and constant corrections. We want every lesson to be a playful, enjoyable activity. To that end, dialogue and animated videos will eventually stimulate humor and fun throughout the learning experience.
That’s why we strongly encourage readers and students to take risks and feel free to make mistakes without fear of judgment and constant corrections. We want every lesson to be a playful, enjoyable activity. To that end, dialogue and animated videos will stimulate humor and fun throughout the learning experience.
Most importantly, this book is designed to feel like a book you can pace yourself with. You can read it at your own rhythm, whenever and wherever you prefer, with whomever you like. That is, slowly. Slow learning, without divine intervention has always been leading to Language Acquisition.
As you continue to use this book, you will notice that learning Modern Greek is both possible and inspiring. If you are looking for further assistance, you can contact us (iliaskolok@phil.uoa.gr / iliaskolok@gmail.com) at any time for online courses and student support services.
As of September 2023, new courses of Modern Greek for Classicists will be available through our website. Feel free to contact me at: iliaskolok@gmail.com and iliaskolok@phil.uoa.gr.
Εις όλας τας συναναστροφάς, όλους τους χορούς και όλας τας σπανίας εσπερίδας, εις τας οποίας παρευρίσκομαι αυτάς τας ημέρας, βλέπω μίαν λευκοφόρον, πάντοτε την ιδίαν, φέρουσαν μελανήν προσωπίδα και κρατούσαν λύραν εις την χείρα, η οποία παρέρχεται σιγηλή και μελαγχολική έμπροσθέν μου.
Χθές πάλιν, ενώ εκαθήμην εις την άκραν της φωτολούστου αιθούσης σύρων το άζθος της ανίας και του φράκου μου και προσεπάθουν να παρηγορήσω την οικοδέσποιναν, διότι δεν ήρχοντο προσωπιδοφόροι και της έφερνα παραδείγματα σχετικά από την Αγίαν Γραφήν, η λευκοφόρος διήλθε πάλις επιμόνως με την μελανήν προσωπίδα έμπροσθέν μου.
Δεν ανθείξα και την επλησίασα και της είπα:
-Μου επιτρέπετε να σας δώσω τον βραχίονά μου, κυρία μου;
Δεν μου απήντησεν, αλλ’ εστηρίχθη ηρέμα εις την χείρα μου.
Και ήρχισα να της λέγω ανοησίας, όπως είνε επιβεβλημένον εις όλους τους χορούς.
Αλλ’ εκείνη έστρεψε βραδέως τους οφθαλμούς, με εκάρφωσεν εις εν βλέμμα ήρεμον αλλά παρατεταμένον και μου είπεν:
-Κύριε. Είμαι η μούσα Τερψιχόρη, θυγάτηρ, ως γνωρίζετε, του Διός και της Μνημοσύνης.
Δεν το εγνώριζα, αλλά προσέκλινα ευσεβάστως.
Η άγνωστος εξηκολούθησεν:
-Από τας αυγάς του κόσμου ευρίσκομαι παντού, όπου η διονύσειος μέθη δίδει πτερά εις τους πόδας, ενώνει τα σώματα και κάμνει να θριαμβεύει εις το φως η δόξα της ανθρωπίνης κινήσεως, η υγεία των χαλκίνων μυών, των χειρών των νευρωδών. Εγώ σκορπώ τας δυνάμεις τας αποταμιευμένας, αι οποία ψάλλουν την επιτηδειότητα των σωμάτων, την τάσιν των εις εναγκαλισμούς και εις καταστροφάς και εγώ εις την τρέλλαν της κινήσεως φλέγω τα μέλη, κυλίω μίαν σταγόνα θείας παραφροσύνης μέσα εις το αίμα και κάμνω τα σώματα ελαφρότερα.
Όπου ευρίσκομαι, εκεί μία ατμοσφαίρα επιθυμίας απλούται, εν σύννεφον πυρωμένων πνοών πλημμυρεί το πάν και το αίμα, ζωογονούμενον, δίδει φιλήματα θερμά εις όλας τας γωνίας των σαρκών. Ιδού· είμαι εδώ και ο στρόβιλος, βλέπετε, θ’ αρχίση και βροχή πειρασμών πίπτει βραδέως εκ των άνω επί όλων και άνωθεν των χρωμάτων των εσθήτων, άνωθεν των οραμάτων της γάζης, άνωθεν των μαύρων ενδυμάτων και των σωμάτων των συνδεδεμένων, άνωθεν της μέθης των φώτων και των προσώπων, αυτός ο αήρ, ερεθιζόμενος από την πνοήν μου, λαμβάνει μέρος εις την έκφανσιν της ανθρωπίνης μέθης και εκείνος ακόμη πάλλεται και ζωογονείται από αίμα θερμόν και νομίζεις, ότι τώρα θα συγκλονίση και αυτός έξαλλος το κενόν και θα ζωντανεύση παντοδύναμος. Είμαι η αδελφή της χαράς, η χύνουσα την θείαν μέθην· η μόνη, η οποία σκορπίζω πτερά εις τα βαρέα ατυχή σώματα των θνητών, και τους κάμνω να συγκοινωνούν μίαν στιγμήν με τας πηγάς της ζωής και να μεταρσιούνται εκείθεν του κόσμου εις θείαν στιγμήν λήθης και εγκαταλείψεως. Οι άνθρωποι εις την παρουσίαν μου μεταλαμβάνουν την χαράν της ζωής. Είμαι η μούσα Τερψιχόρη…
-Ελπίζω ότι εφέτος είσθε ευχαριστημένη από τους χορούς μας.
-Ναι · η φυλή σας όμως είνε αναιμική και λιπόψυχος. Εις τας αυγάς της ανθρωπότητος οι χοροί ετελείωναν με αίμα· οι άνθρωποι εδάγκωνον εις τον ενθουσιασμόν των τας θηλείας και πολλάκις ο Διόνυσος τους έκαμνεν εις το κατακόρυφον του ενθουσιασμού των να πίπτουν κάτω με σπασμούς.
-Τωόντι ημείς δεν δαγκάνομεν. Ομολογουμένως αυτό είνε κατάπτωσις…
-Εις την πατρίδαν μας άλλοτε όταν εχόρευον τον πυρρίχιον έβλεπε κανείς θριάμβους σωμάτων και θριάμβους χαράς. Οι γέλωτες ανήρχοντο εις υγιά στόματα με τριάκοντα δύο οδόντας και έβλεπε κανείς εις την ευστροφίαν των σωμάτων εν τω χορώ τους μαχητάς της αύριον και τας γυναίκας, αι οποίαι εχρησίμευον ως υποδείγματα διά τον Φειδίαν και τας μητέρας αι οποίαι ητοίμαζον στρατιώτας εις τους Σπαρτιάτας…
-Τωόντι δεν είσθε ευχαριστημένη, κυρία Τερψιχόρη;
-Ο χορός υπήρξεν εις την Ελλάδα της άλλοτε, ένας από τους μεγάλους παιδαγωγούς διά την διάπλασιν των σωμάτων και δια την ανύψωσιν των ψυχών προς την χαράν. Βλεπετε τώρα ότι υπό τας συσφίγξεις των σωμάτων οι πόδες υποφέρουν χορεύοντες · ότι τα σώματα τρίζουν και τρέμουν και πολλάκις νομίζω ότι αι χορεύτριαί σας θα θραυσθούν κλίνουσαι εις υπόκλισιν. Διέρχομαι, ως βλέπετε, μελαγχολική και ξένη και ολονέν μαραίνομαι. Εις τον μεσαιώνα, όταν η πατρίς μας είχεν ήδη αποθάνει, ηδυνάμην να ζήσω πάλιν ακμαία εν μέσω των ωραίων ιπποτών, οι οποίοι εδέχοντο τας μεγάλας πληγάς και έδιδον τους μεγάλους εναγκαλισμούς και όταν επέστρεφον από τας μάχας από χώρας μακρυσμένας, όπου κατεδίωκον το ιδανικόν, εμέθυον εις μίαν εσπέραν, σφίγγοντες και συστρέφοντες ως λείαν το αγαπητόν και ονειρώδες σώμα της δεσποίνης των. Έζησα αιώνας δυνάμεως εις τας αυλάς της Κωνσταντινουπόλεως, εις την τρέλλαν της Βενετίας, εις την αυλήν των Μερβιγκίων και των Βουρβώνων. Και τώρα; Τώρα οι άνθρωποι χορεύουν στυγνοί ως εις επικηδείους και νομίζει κανείς ότι εν πνεύμα αόρατον, εις πειρακτήριος θεός, εις μικρός σάτυρος διέρχεται από όλα τα ώτα και ψιθυρίζει εις τους στροβιλιζόμενους το λόγιον των τραππιστών…»Αδελφοί ·αύριον θ΄αποθάνωμεν…»
Προσεπάθησα να παρηγορήσω την θεάν.
-Κυρία Τερψιχόρη, της είπα. Όλα τα πράγματα παρέρχονται εις αυτόν τον κόσμον. Υποθέτω, ότι, μολονότι είσθε θεά, σας καταλαμβάνει και σας ο φόβος του θανάτου. Εγηράσατε, κυρία Τερψιχόρη. Φορείτε προσωπίδα και είμαι βέβαιος ότι, αν την ανεγείρω ολίγον, θα ίδω τας ρυτίδας να σας φιλούν εις όλας τας γωνίας του προσώπου και τα οστά σας να προέχουν. Εγηράσατε και εγηράσαμεν, κυρία Τερψιχόρη. Επί δώδεκα μήνας θα χρειασθή πάλιν να χωρισθώμεν και θα επανέλθετε πάλιν να ίδητε δύο αναιμικούς χορούς, δέκα ζεύγη ποδών με στενά υποδήματα συστρεφομένων με πόνους και με νυγμούς. Λυπούμαι, ότι δεν δύναμαι να σας παρηγορήσω δι’ όλα αυτά, αλλά πρέπει να σπεύσω να παρηγορήσω την οικοδέσποιναν, η οποία μάτην τοποθετεί τας διόπτρας της διά να ίδη προσωπιδοφόρους και μάτην κλείει τους οφθαλμούς διά να μη ίδη πόσον αδηφάγως της καταβροχθίζουν τα σάνδουιτς στόματα άνευ προσωπίδων. Καλή νύκτα σας, κυρία Τερψιχόρη. Προσπαθήσατε να περιποιηθήτε τον εαυτόν σας. Υποθέτω, ότι έχετε και οδόντας εφθαρμένους. Πρέπει να μεταβήτε ταχέως εις τον οδοντοϊατρόν…
Η Αυτοπροσωπογραφία του Γεράσιμου Βώκου, μετά την επεξεργασία και συντήρηση του Αρχείου Νεοελληνικής Τέχνης
Αυτοπροσωπογραφία Γεράσιμου Βώκου (1917) Από την συλλογή Πορτραίτων του Αρχείου Νεοελληνικής Τέχνης “Σοφία Λασκαρίδου”, υπό την επιμέλεια του Δημήτρη Παπαγεωργόπουλου.
Πρώτη δημοσίευση: Το Μπουκέτο, τόμος 4, αριθμοί τευχών 175 – 176 – 177 – 178, σελ. 715, 760, 793, 805.
Parthenon ~ Dithyramb Translated by Ilias Kolokouris
[Written one evening on the steps of the Parthenon].
The Battlefront is me.- And My evil Enemies barbarism,
My enemies’ mania and grudge, – And all the evil that they wanted That’s Me – the evil that – Ruins before Me, and smithereens, and ashes. Me For I am the Battlefront… * I’m looking all around heavily. And everywhere I send My glance.
And I send it to the sweetest blurry seas where the bitter sunset settles down, – And to immaterial mountaintops I send my glance, And for a cloak the golden stars I take. For I am the Battlefront, I am, I am …
* A Titan Flower Me. And from the depths of the ages I shall rise, -I am the Stone, the Thought, and the Marble – the Lily. And I shall not wither nor fade, nor shall I budge. The Marble, the Lily, the Stone, the Thought. And I remember, and I remember, and I bitterly bitter, And I weep not – only sleep heavily.
* All around me, Pilgrims deserted, Passers-by The Pilgrims and the Passers-by, Amongst the Columns and the Stylobate Pillars, They come and go With the summers and the white snow, Amongst the Pillars the Pilgrims, And the walk, all around they walk by, And they don’t even cry, They just pass by And look at I.
1907. Tο θεατρικό έργο “Ξημερώνει” βραβεύεται και παίζεται στην Aθήνα, όπου προκαλεί ζωηρές συζητήσεις. O νέος Kαζαντζάκης γίνεται διάσημος εν μια νυκτί. Ξεκινά τη δημοσιογραφική του καριέρα και μυείται στον Tεκτονισμό. Tον Oκτώβριο αρχίζει μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, όπου εξακολουθεί να δημοσιογραφεί και να γράφει λογοτεχνία. Από εκείνη την περίοδο προέρχεται και το χρονογράφημα που ακολουθεί; Έχουμε συνηθίσει έναν Καζαντζάκη με περίεργη, σχεδόν ιερατική σχέση με τις γυναίκες. Ωστόσο στο παρόν κείμενο παρουσιάζεται μάλλον προοδευτικότερος και δεν γνωρίζουμε (ακόμα) αν θα μπορούσε να του αποδοθεί
Η ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΙΣ
Και ο αισιοδοξότερος ακόμη και των παρακολουθούντων την σύγχρονον κοινωνικήν εξέλιξιν δεν είναι δυνατόν να εύρη ενθαρρυντικάς τας απόψεις της γυναικείας λεγόμενης χειραφεσίας. Τα γεγονότα διαψεύδουν καθημερινώς μετ’ αποτόμου σκαιότητος τας χθες ακόμη χρυσαυγείς ελπίδας του ωραίου φύλου, του φιλοδοξήσαντος να εισπηδήση εις τον πλήρη ακανθών και πικριών κύκλον της ανδρικής δράσεως.
Προ ολίγων εβδομάδων και εις διάστημα δεκαπέντε ημερών τρείς δεσποινίδες υπεβλήθησαν εις τον νενομισμένον όρκον και έγειναν δεκταί
εις το δικηγορικόν σώμα των Παρισίων : η δεσποινίς Μιροπόβσκα, η δεσποινίς Δοβράν και η δεσποινίς Μαρία Βερόν. Η τελευταία σκοπεύει ν’ασχοληθή ειδικώς εις τας συζυγικάς υποθέσεις και ιδίως εις τα διαζύγια.
Εκτός όμως των τριών τούτων νεοφύτων δικηγόρων, έχουν γίνει δεκταί εις το δικαστήρια των Παρισίων ως δικηγόροι πέντε ακόμη άλλαι κυρίαι, ούτως ώστε ο ολικός αριθμός των γυναικών δικηγόρων ανήλθε μέχρι σήμερον εις την σύγχρονον Βαβυλώνα εις οκτώ. Αλλ’ οποία άραγε η τύχη, η ευδοκίμησις, τα κέρδη των πέντε προηγουμένων ιεροφαντών του δικαίου, ώστε ν’αποτολμήσουν να τας μιμηθούν και άλλαι τρεις ομόφυλοί των ; Παρισινός δημοσιογράφος επεχείρησεν επίμονον έρευναν περί των εργασιών των πέντε παλαιοτέρων γυναικών δικηγόρων και ιδού που κατέληξε : Διηυθύνθη κατά πρώτον εις τα δικαστήρια και ηρώτησε τον κλητήρα, πού ηδύνατο να συναντήσει την δικηγόρον δίδα Σωβέν. Ο κλητήρ τω απεκρίθη υψών τους ώμους ότι η εν λόγω δικηγόρος δεν εφάνη από τριών ετών εις τα δικαστήρια.
– Δείξε μου τότε την δικηγόρον κ. Μπενεζέχ.
– Ούτε αυτή έρχεται…
-Και η δικηγόρος κ. Πετύ;
-Δεν την γνωρίζω.
-Και η δικηγόρος δις Μιλλ;
-Ούτε αυτήν.
-Και η δικηγόρος κ. Πιέρ ;
-Ουδέποτε την είδα !
Από τα δικαστήρια ο δημοσιογράφος μετέβη εις το δικηγορικόν γραφείον της δίδος Σωβέν, όπου έμαθεν από τον θυρωρόν, ότι αύτη δεν εδέχετο τους πελάτες της ή άπαξ μόνον της εβδομάδος, ότι ουδέποτε ηγόρευσεν προ των δικαστηρίων και ότι περιωρίσθη εις διδασκαλίας της νομοθεσίας εις το παρθεναγωγεία.
Κατόπιν ο δημοσιογράφος μετέβη εις της κ. Μπενεζέχ, αλλ’ εκεί έμαθε παρά της ξανθής υπηρετρίας, ότι αύτη εξήλθε με το μικρό της !
Ο δημοσιογράφος επεσκέφθη την κ. Πιέρ, η οποία του ήνοιξεν η ιδία την θύραν δωματίου γυμνού με παλαιότατα καθίσματα, χωρίς φωτιά, με επίπλωσιν ελεεινήν.
Η κ. Πιέρ έφεραν εσθήτα καταμπαλωμένην και είχε το πρόσωπον κατερρικνωμένος και φέρον βαθείαν την σφραγίδα της πενίας και της και της οδύνης. Αφότου επήρε το δίπλωμα της, ουδέποτε της παρουσιάσθη ευκαιρία ν’ αγορεύση ! Είχαν όμως σπουδάσει και την Ιατρικής και διά της ενασκήσεως της δευτέρας επιστήμης επορίζετο τα μπαλώματα της εσθήτος της ! Μετά μίαν ώραν ο ακούραστος δημοσιογράφος επεσκέπτετο την δίδα Μίλλ, ξανθήν και θελκτικωτάτην, προ έτους μόλις περιβληθείσαν την δικηγορικήν τήβεννον, αλλά μη αγορεύσασαν ακόμη. Η Μιλλ δεν θεωρεί ακόμη εαυτήν αρκετά παρεσκευασμένην διά το επάνγελμα, το οποίον λατρεύει.
Τοιουτοτρόπως εκ των πέντε Παρισινών γυναικών δικηγόρων, η μία είναι καθηγητής, η δευτέρα ασχολείται με το νεογέννητον βρέφος της, η τρίτη κάμνει τον ιατρών, η τετάρτη παρασκευάζεται ακόμη και η πέμπτη δεν επάτησεν, ακόμη το πόδι της εις τα δικαστήρια.
Αυτή είνε η σκληρά και ουδόλως ενθαρρυντική πραγματικότης. Εις τας ραψωδίας του Ομήρου και εις τον Επιτάφιον του Περικλέους διετυπώθη με ανυπέρβλητον αλήθειαν ο προορισμός της γυναικός, εις δε το Ευαγγέλιον διεγράφησαν τελείως τα όρια της λεγομένης χειραφεσίας, της μετοχής δηλαδή της γυναικός εις την αχάριστον ανδρικήν
δράσιν. Ενασχόλησις εις τα οικιακά έργα και ενάσκησις της ευποιΐας.
Ιδού το πρόγραμμα της αληθινής της γυναικός σταδιοδρομίας. Πάσα παρέκκλισις δεν είνε δυνατόν παρά να συνεπιφέρη αλγηδόνας και δάκρυα.
Από το δυσεύρετο περιοδικό “Νέον Πνεύμα” που ευρίσκεται στο Αρχείο του Εργαστηρίου Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Πατρών, παρουσιάζουμε το παρακάτω βιβλιογραφημένο, πλην σπάνιο πεζό του Περικλή Γιαννόπουλου. Ένας συγγραφέας που αγαπά τον αδύναμο, τον άνθρωπο που βασανίζεται στο κρύο, γραμμένο με τον τρόπο του Octave Mirbeau, πιθανότατα βασιζόμενο στο μυθιστόρημα Sébastien Roch (1890) όπου ο Μιρμπώ αφηγείται τις τραυματικές μαθητικές του εμπειρίες σε ένα σχολείο Ιησουητών, όπου οι μαθητές κακοποιούνταν και το διήγημα La Mort du père Dugué . Αρκετά διαφορετικός εδώ ο νεώτερος Γιαννόπουλος στην αφήγησή του, ανθρώπινος και λιγότερο νιτσεϊκός από όσο τον έχουμε συνηθίσει.
, όπου εξακολουθεί να δημοσιογραφεί και να γράφει λογοτεχνία. Από εκείνη την περίοδο προέρχεται και το χρονογράφημα που ακολουθεί; Έχουμε συνηθίσει έναν Καζαντζάκη με περίεργη, σχεδόν ιερατική σχέση με τις γυναίκες. Ωστόσο στο παρόν κείμενο παρουσιάζεται μάλλον προοδευτικότερος και δεν γνωρίζουμε (ακόμα) αν θα μπορούσε να του αποδοθεί
