Απολείπειν ο άθεος Άγγελον: Ο Κορτώ μετά την Κατερίνα

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κ.Π. Καβάφης

Το τελευταίο μυθιστόρημα του Κορτώ κυκλοφόρησε εν τη απουσία του. Όχι ορφανό και με αμελή πατέρα. Απλώς βγήκε ενόσω εκείνος έλειπε στην Αμερική, προσκαλεσμένος από το Πανεπιστήμιο της Iowa, υπότροφος του εκεί προγράμματος Δημιουργικής Γραφής. Το εν λόγω πρόγραμμα είναι μαζί με εκείνο του Πανεπιστημίου του Missouri από τα πιο δραστήρια παγκοσμίως, με έρευνα στον χώρο. Εν Ελλάδι η «δημιουργική γραφή» μοιάζει όρος εκτός θέματος. Ακόμα αναρωτιόμαστε αν διδάσκεται το γράφειν. Εκεί, καθώς διαβάζουμε, με το ερώτημα ξεπερασμένο, διεθνώς αποδεκτοί συγγραφείς, όπως ο Ορχάν Παμούκ, καλούνται και διδάσκουν.

Ιδιόμορφο μυθιστόρημα, δεν παύει να μας εκπλήσσει. Ποικίλων πηγών μα και ολοκαίνουριο ταυτοχρόνως.

Πώς μία προσωπική ιστορία μπορεί να είναι συλλογική, ή αλλιώς του καινούριου βιβλίου του Αυγούστου Κορτώ με το Τρίτο Στεφάνι η θαυμαστή συγγένεια.

Το Τρίτο Στεφάνι

Η ιστορία της Ελλάδας από το 1936 ως και τη Μακρόνησο μέσα από δύο εκπεσούσες αστικές οικογένειες. Τόπος δράσης του Στεφανιού, πρώτα η Θεσσαλονίκη, κατόπιν η Αθήνα. Πλήθος προσώπων γεννώνται και αναπτύσσονται ως ήρωες. Ο πεζογράφος τους «τρώει» στην πορεία. Στην θέση της μίας ιστορίας αλληλοκαλυπτόμενες αφηγήσεις ξεδιπλώνονται, σαν ομόκεντροι κύκλοι. Συνεχείς εκκρεμότητες αφήνονται, μιας αγωνιώδους καθημερινότητας μέσα από έναν φλεγόμενο, προφορικό λόγο, που βρίθει «κλισέ» εκφράσεων. Από το πρώτο ήδη κεφάλαιο δίδεται ήδη ένα πλήθος ηρώων, ενδεχομένως αποθαρρυντικό για τον αναγνώστη. Μια τεράστια οικογενειακή σάγκα δείχνει να ακολουθεί. Ο λόγος ρέει όμως, και το ύφος κουβεντιαστό αίρει την όποια δυσκολία συναντά κανείς στους χαρακτήρες.