Oulipo και ου λυπώ: Τα Πεζά της Πολυδούρη

Oulipo και ου λυπώ: Τα Πεζά της Πολυδούρη

Πρώτη δημοσίευση: 10 Μαρτίου 2015, Πηγή: protagon

Αν σκεφτούμε ότι η Πολυδούρη ένθετα κριτικάρει την ίδια τη διαδικασία της γραφής της, σαρκάζει και κοροϊδεύει το έργο της, ναι, θα γράψω το κουφό, θυμίζει Oυλιπό. Περιπαίζει τον αναγνώστη, γίνεται η ίδια αναγνώστρια και μέσα από τους ήρωές της ανατρέπει ό,τι πάει να χτίσει. 

Μπορούμε να πούμε ότι η πεζογραφία της Πολυδούρη θυμίζει Ουλιπό; Θυμίζει η Μανιάτισσα τον μεταμοντέρνο Calvino; Ή τον κυνικό Raymond Queneau; Ο πρώτος στο Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης στήνει έναν καλειδοσκοπικό λαβύρινθο όπου η πρώτη αφηγούμενη ιστορία χάνεται μέσα στη δεύτερη, και ούτω καθεξής, σε ένα αέναο παιχνίδι διακειμενικότητας, έρωτα και εξαπάτησης του αναγνώστη. Ο δεύτερος στις Ασκήσεις Ύφους αφηγείται την ίδια φαινομενικά ασήμαντη ιστορία 99 φορές, με διαφορετικό τρόπο, από διαφορετική σκοπιά. Κι αναδεικνύει έτσι τα «όρια» της γλώσσας και πώς κάτι τάχα βαρετό μπορεί να αποκτήσει ενδιαφέρον αν αλλάξει η θέασή του.

Τα Ποιήματα της Μαρίας Πολυδούρη

Είναι η θλίψη ψεύτικη πόζα ελκυστική ή ειλικρινής κατάσταση ψυχική; Κάνουν κάποιοι τους καταραμένους ή είναι καταραμένοι και γράφουν ωραία ποίηση; Είχα τις απορίες μου για την Μαρία Πολυδούρη, μα μετά την ανάγνωση της νέας έκδοσης των Ποιημάτων της λύθηκαν. Το έργο της συνήθως υποτιμάται. Η στερεότυπη οπτική παρουσιάζει μία μετρίας φωνής ποιήτρια: στη σκιά του πρωτοπόρου Καρυωτάκη γράφει «αντικριστά» με τον μεγάλο Εκείνον. Τι προσφέρει ετούτη η νέα έκδοση; Μας τη δίνει ως έχει. Περισσότερο· την ώρα της δημιουργίας.