Beatles: Το μεγαλύτερο ρομάντζο του 20ού αιώνα σε σκίτσα

Beatles: Το μεγαλύτερο ρομάντζο του 20ού αιώνα σε σκίτσα

Μια φορά κι έναν καιρό, στο βιομηχανικό Λίβερπουλ ήταν τέσσερα, εχμ, πέντε παιδιά της εργατικής τάξης που δεν ξέρανε τι τους γίνεται. Δεν είχαν και πολλές επιλογές εκεί γύρω στα είκοσι, μπορούσαν ή να μπαρκάρουν ή να γίνουν ηλεκτρολόγοι. Ώσπου έσκασε μία τρελή και παλαβή βόμβα που λεγόταν ροκ εν ρολ. Αναίσχυντοι άνθρωποι κουνάγανε τα γοφιά τους θηλυπρεπώς, φτιάχνανε τα μαλλιά τους με μπριγιαντίνη, παίζανε άτεχνες, σκληρές μελωδίες στις κιθάρες και τρελαίνανε τα κορίτσια. Ο Έλβις. Τα παιδιά από το Λίβερπουλ άρχισαν να αντιγράφουν το αμερικανάκι, να πειράζουν τα γερόντια στον δρόμο και να καταστρέφουν τις κιθάρες τους.

Η ιστορία των Σκαθαριών έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές, έχει πουλήσει εκατομμύρια. Μία από τις εκτενέστερες αφηγήσεις της ήταν στο ντοκιμαντέρ Beatles Anthology το1996. Εκεί, μέσα από συνεντεύξεις των ίδιων των Τεσσάρων Φανταστικών μαθαίναμε για την παλαβή μητέρα του Τζον και τον ναύτη πατέρα του, για την ορφάνια του Πωλ, για την ασθενικότητα του Ρίνγκο και τις φορές που κόντεψε να τα τινάξει και λίγα είναι η αλήθεια για τα προβλήματα του Τζορτζ. Τόσες δυσκολίες είχαν τα Σκαθάρια στο ξεκίνημα που είναι γεγονός πως έμοιαζαν σχεδόν απίστευτα κατά την αφήγηση εκείνη. Μα τόσο λούμπεν κι εξαθλίωση; Τόσο τραγωδία ήταν το ξεκίνημά τους; Και πώς στον διάολο τα κατάφεραν; Σκούζοντας χαρούμενοι Help; Μήπως όλα αυτά είναι υπερβολές;

Παρ’ όλα αυτά το μελόδραμα συνεχίζει να γοητεύει το κοινό, ίσως γιατί αυτή η ιστορία, από το τίποτε στο τα πάντα, από το «καμένα χαρτιά» στο «μεγαλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών» δίνει άλλοθι. Άλλωστε δείχνει πως η ομαδικότητα, η συλλογικότητα επιτυγχάνει κι από αγκάθι βγαίνει ρόδο. Έτσι, μόλις το 2009 βγήκε η ταινία Nowhere Boy, άλλο ένα δημοφιλές δράμα. Η βρωμιάρα Maggie Mae, ο κοινωνικός αποκλεισμός των νέων του λιμανιού, το αλανιάρικο καφριλίκι τους και ο απαραίτητος τεντιμποϊσμός μαζί με τα οικογενειακά αδιέξοδα ξαπόστειλαν τον Τζον Ουίνστον Λένον στα χέρια του Έλβις και τον έκαναν το είδωλο που όλοι αγαπήσαμε. Πάλι, ωστόσο, έμοιαζε λίγο απίστευτη η ιστορία. Τόσα βρισίδια, τόσες συγκρούσεις να βγάζουν τόσο όμορφα τραγούδια; Πώς στον διάολο γίνεται;

Την ίδια ιστορία αφηγείται και ο Mauri Kunnas στο graphic novel Beatles: Η γέννηση ενός θρύλου (εκδ. Ψυχογιός) αλλά με το μαγικό πενάκι του χιούμορ. Αφού είναι να την ξαναφηγηθούμε, την τραγωδία που έγινε κωμωδία, ας σκάσει και λίγο το χειλάκι μας. Και σκάει! Ψοφάς στα γέλια όταν βλέπεις αυτά τα τέσσερα παιδιά να ψήνουν αρουραίους μέσα στην παγωνιά. Να συνεχίζουν παρ’ όλες τις αντιξοότητες να παίζουν τα όργανά τους. Να κάνουν συναυλίες σε στριπτιτζάδικα. Να παίζουν με τις ώρες για μηδαμινή αμοιβή στο Αμβούργο ενώ οι Γερμανοί στο κοινό παίζουν ξύλο. Ο Ρίνγκο να κοπανάει κατσαρολικά για να μάθει κι ο Τζον να αναγκάζει το κορίτσι του να βάψει τα μαλλιά της ώστε να μοιάζει στην Μπριζίτ Μπαρντό. Υπερβολές, αλλά σαρκαζόμενες, πειστικότερες.

Το βιβλιαράκι είναι απολαυστικό. Γελάς με τις καμπούρες και τα κουσούρια τους, ενώ οι συχνές παρεκβάσεις από την ιστορία, παρεμβάσεις των αγγελικών Rolling Stones είναι ξεκαρδιστικές. Τα σκίτσα γεμάτα λεπτομέρεια, ενώ ακόμα και τα αστεία «εσωτερικής καύσεως» (δηλαδή όσα απευθύνονται στον ειδήμονα σκαθαρολόγο) δίνονται απλά. Τα αχούρια μέσα στα οποία ξεκίνησαν, η εκκεντρικότητα και η αντιφατικότητα των χαρακτήρων δίνεται με χρώματα σέπια, ρετρό μα και οικείο συνάμα. Κι όλα βεβαίως επιβεβαιώνουν τον τίτλο που τους έδωσε ο καθηγητής δημοσιογραφίας Michael Frontani “το μεγαλύτερο ρομάντζο του 20ού αιώνα”. Γιατί και το κόμικ του Φινλανδού Kunnas, πολιτικό και παιδικό, καμωμένο με αγάπη είναι, όπως η μουσική· γιατί all you need is love και, τελικά, the love you take is equal to the love you make.

(Beatles: Η γέννηση ενός θρύλου- εκδ.Ψυχογιός)

Πηγή: protagon