Ilias Kolokouris PhD Candidate, National and Kapodistrian University of Athens, School of Philosophy
Category : book reviews
Θετικά και κάθετα. Με όλα τα στραβά του. Τις δυσκολίες του. Το δημόσιο σχολείο αξίζει ακόμα. Απόδειξη; Το υπέροχο βιβλίο του Αντώνη Καρτσάκη «Στον ανήσυχο μαθητή μου». Ο συγγραφέας, σε ωραίο πρωτοπρόσωπο λόγο απευθύνει μια μακρά επιστολή. Όχι στους εύκολους, στα καλά παιδιά της τάξης που λένε το μάθημά τους και όλα τα κατάλαβαν. Στους δύσκολους, ταραξίες μαθητές. Ίσως καίγανε τις καρέκλες στο μάθημα ή πετούσαν τα βιβλία μετά τις εξετάσεις. Αλλά αξίζανε την προσοχή του.
Ο τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένο το βιβλίο δεν μπορεί παρά να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στο δημόσιο σχολείο. Ο συγγραφέας, χωρίς να φαίνεται αυτό, διατρέχει και ανατρέπει όλο το Αναλυτικό Πρόγραμμα Γυμνασίου και Λυκείου. Όχι πληκτικά και θεωρητικά. Πρακτικά, απλά, εντός βιωμάτων αφηγείται την επίτευξη του μεγάλου στόχου κάθε δασκάλου προς τον μαθητή: να σε βάλω στο παιχνίδι. Γιατί το μάθημα δεν είναι τίποτε άλλο από παιχνίδι. Κι όσο παίζει παρέα με τον ανήσυχο μαθητή, ο καθηγητής τον μορφώνει και τον μεταμορφώνει. Ο ρατσιστής γίνεται διεθνιστής, ο τεμπέλης εργατικός, ο δούλος ελεύθερος, ο συμβιβασμένος ασυμβίβαστος.
Category : book reviews
Κατ’ αρχάς, αυτή ήταν μια κατ’ αρχήν ψυχαναγκαστική διαδικασία, που δεν έχετε κανέναν λόγο να κάνετε: Διάβασα και τον παλιό και τον καινούριο, κι ανάμεσα τζόλευα τον πρωτότυπο του Salinger.
Ο Χόλντεν Κόλφηλντ, ο έφηβος μέσα μας, απλωμένος στις μαγικές σελίδες του μυστηριώδους συγγραφέα έχει θρέψει γενιές και γενιές αναγνωστών. Αποδέχεται αυθεντίες; Έχει μήπως εικονίσματα να προσκυνά και σιγουριές να περιφέρει;
Category : book reviews
Λίγο εν ψυχρώ γράφεται τούτη η κριτική για ένα βιβλίο που διαβάζεται εν θερμώ. Και πώς αλλιώς, άλλωστε, αφού ο Καβάφης του Δημήτρη Παπανικολάου είναι ένα μαχητικό, διαφωτιστικό βιβλίο. Αλλά ας αρχίσουμε με μερικές ορισμούς. Βέβαια, άντε να ορίσεις εκείνο που δεν ορίζεται. Εδώ σε θέλω κάβουρα.
Queer (κουίρ) σημαίνει σεξουαλική ελευθερία. Το queer άτομο επαναστατεί ενάντια στον ομοφυλόφιλο προσανατολισμό του, δεν αποδέχεται κανέναν ορισμό και κινείται ελεύθερα πάνω στο συνεχές της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Δεν στέκεται στο δίπολο «έτσι ή γιουβέτσι», παρά ελεύθερα επιλέγει κάθε φορά την διάθεση του εαυτού του.
Category : book reviews
Η συλλογή «1934 – Προϊστορία ή Καταγωγή» (εκδόσεις Άγρα) εκδίδεται λίγο μετά την πληροφορία πως ο πρωτοπόρος ποντοπόρος υπερρεαλιστής απεβίωσε εν καταθλίψει. Την πληροφορία δίδει σε συνέντευξη ο γιος του, Λεωνίδας Εμπειρίκος. «Aπογοητεύθηκε από την αδυναμία της ανθρωπότητας να ενηλικωθεί» διαβάζουμε. Το δεχόμαστε ανερυθριάστως; Η πηγή είναι έγκυρη, πλην όμως η σφύζουσα «Προϊστορία» έρχεται προς επίρρωσιν του ακριβώς αντιθέτου.
Ήδη από τη νεότητά του ο Εμπειρίκος, πριν το πρώτο υπερ-ρεαλιστικό κείμενο στα ελληνικά, την Υψικάμινο, έχει κατασταλάξει. Τραγουδά τη ζωή, καταπατά τον θάνατο και άδει την ελευθερία. Έχει διαβάσει, έχει περιπλανηθεί στα ρεύματα σκέψης της εποχής του και τη θλίψη καταρρακώνει με λέξεις. «Αρκετά κακοζήσαμε χρόνια νιώθοντας πως τούτο δεν συμβαίνει χωρίς λόγο. Αρκετά ενατενίσαμε την θλίψη της ζωής και του τάφου. Τώρα που δεν λέμε πια “πρέπει να σηκωθούμε” γιατί σηκωθήκαμε ολόρθοι. Πολεμάμε με φανατισμό με ηδονή και με πίστη. Καταστρέφοντας θα δημιουργούμε. Τώρα που ζούμε».